Պատերազմի Շեփոր` Խաղաղութեան Նօթաներով. «Ապառաժ»
Խմբագրական
Այո՛, խաղաղութիւնը ցանկալի կացութիւն է յատկապէս յետպատերազմեան ժամանակաշրջանում: Պատերազմի հետեւանքով յատկապէս պարտուած կողմը կրում է ծանր կորուստներ, իսկ հանրութիւնը հոգեբանօրէն եւ ֆիզիքապէս պատրաստ չէ կրկին ապրել այդ ծանրութիւնը եւ ամէն կերպով փորձում է կառչել խաղաղութիւնից: Անառարկելի փաստ է, որ խաղաղութիւնը կարող է նպաստել երկրի բարեկեցութեանը, զարգացմանը եւ բարգավաճմանը: Խաղաղութեան եւ համերաշխութեան են ձգտում համամարդկային գաղափարներն ու բոլոր ազգային համախմբումները: Այս բոլոր տքնաջան ձգտումներով եւ մաքառումներով հանդերձ՝ արի ու տես, որ մարդկային պատմութեան գերակշիռ մասը գրուել եւ գրւում է հենց պատերազմների մասին, այլ ոչ թէ խաղաղութեան: Ե՞րբ է խախտւում խաղաղութիւնը. միգուցէ բառախաղ թուայ, բայց հենց խաղաղութիւն հաստատելու համար: Խաղաղութիւնը խախտողը հաւատացած է, որ նոր հաստատուած խաղաղութիւնը կայուն է լինելու, եւ այդպէս շարունակ:
Այսպիսով, բոլորը ձգտում են կայուն խաղաղութեան, իսկ խախտւում է այն, երբ «մանրուքները» վէճի առարկայ դառնալու ժամանակ լուծումներ չեն գտնւում, որտեղ էլ թաքնուած է լինում սատանան: Այստեղ ծագում է իւրաքանչիւրի հզօրութեան, պատմական իրաւունքի, պայմանաւորուածութիւններու, օրէնքներու վերծանման եւ կարեւորագոյն հարցը՝ հաւասարակշռութիւնների ստեղծման եւ պահպանման խնդիրը:
Այս լոյսի տակ «խաղաղութեան դարաշրջան» յորջորջող ձախաւեր քաղաքականութիւնն այլ բան չէ, քան մի անգամ եւս նուաստանալու եւ ոչ շատ հեռուից լսուող մօտալուտ պատերազմի շեփորների ձայնը, քանի որ չի քննարկւում մանրուքները, չի հանրայնացւում, չի հիմնաւորւում եւ, վերջապէս, չի ծառայում հաւասարակշռման, այլ այնպիսի տպաւորութիւն է ստեղծւում, որ այլընտրանքն աղէտն է՝ պատերազմը: Այդպիսով, օրէցօր ոչ թէ կայունացնում ենք թուացեալ խաղաղութիւնը, այլ քայլ առ քայլ մօտենում ենք պատերազմին:
Նախ թշնամին, հենց «խաղաղութեան դարաշրջան»-ի ճարտարապետների վկայութեամբ, պատրաստ չէ դրան, դեռ աւելին՝ պատրուակներ է փնտռում ոչ թէ խաղաղութեան, այլ նոր պատերազմ սկսելու համար: Թշնամի պետութեան ղեկավարը դեռ չի փոխել իր զինուորական համազգեստը եւ բռնազաւթուած տարածքներ իւրաքանչիւր այցի ժամանակ ճոճում է բռունցքը, հնչեցնում սպառնալիքներ՝ նոր զիջումներ կորզելու ակնկալիքով: Իսկ դրան զուգահեռ՝ ականատեսն ենք լինում թշնամու անհագուրդ ախորժակին՝ անսահմանափակ խաղաղասիրութեամբ տրուելու ցանկութեանը: Ցանկութիւն, որն այսօր ի յայտ է գալիս հայրենի իշխանութիւնը զբաղեցնող անհատների իւրաքանչիւր անհեթեթ արտայայտութեամբ ու ծամածռութեամբ՝ սկսած ՀՀ նախագահից, վարչապետից, մինչեւ նախկինների նախկիններից սերուած եւ նորայայտ վնգստացողներով:
Հաւասարակշռութիւն եւ դրա արդիւնքում խաղաղութիւն կարելի է հաստատել միայն մէկ պարագայում, երբ, ինչպէս արցախցին է ասում,- «կըռէք նըհաշ տանք», երբ Ազրպէյճանը հասկանայ, որ չի վայելելու մեր հայրենիքը, երբ աշխարհին ապացուցենք, որ մենք չենք ընդունում պարտադրուած կապիտուլացիան եւ մեր իրաւունքների համար պատրաստ ենք պայքարելու: