Էթիեմեզեանները (Վազգէն ու Գեղանի)․ Լեւոն Շառոյեան

Երկու նուիրեալ դէմքեր, գիր-գրականութեան եւ Մեսրոպեան աւանդի լիբանանահայ երկու սպասարկուներ, որոնց մասին պիտի խօսինք անցեալ ժամանակով, քանի որ երկուքն ալ հեռացած են այս աշխարհէն։ Վազգէնը՝ 1996-ի Սեպտեմբերին, Պէյրութ, իսկ քոյրը՝ Գեղանին, 2022-ի Հոկտեմբերին, Երեւան։

Ես օրդ. Գեղանին ճանչցայ շա՜տ ուշ, քանի մը տարի առաջ, Պիքֆայայի Դպրեվանք (ուր կը պաշտօնավարէր այն ատեն) տրուած կարճ այցելութեան մը ընթացքին, անցողակիօրէն, իսկ Վազգէնը չեմ ճանչցած բնաւ։
Էթիեմեզեաններուն արմատը Հալէպէն էր, բայց իրենց ազգային ծառայութեան դաշտը տեւաբար հանդիսացաւ Լիբանանը, ուր, հրկիզուող մայրիներու բոցերուն մէջ անգամ՝ Էթիեմեզեանները մնացին պատնէշի վրայ…։
Հիմա, երբ անոնք չկան, ուրախալի է տեսնել, թէ մեր սեղանին վրայ դրուած են երկու նորատիպ գիրքեր, որոնք կը միտին փրկել յիշատակն ու գիրը քոյր-եղբայր Էթիեմեզեաններուն, անջատաբար։

Ես կը հաւատամ տպագիր խօսքի տոկունութեան, նոյնիսկ՝ յաւերժութեան։ Մարդ անհատին Ֆիզիքական անէացումէն ետք ի՞նչ կը մնայ իրմէ…։ Ոմանք կ’ըսեն՝ «բարի անուն մը», «քաղցր յիշատակ մը»։ Աննիւթական հասկացութիւնները, սակայն, կրնան դիմադրել դարերու մաշեցնող, հարթող գլանին՝ եթէ գրաւոր-տպագիր աւանդ մը կայ մէջտեղը։ Այլապէս, ո՛չ մէկ յիշատակ կամ անուն կրնայ տոկալ մէկ-երկու սերունդէ անդին…։

Էթիեմեզեաններու գիրն ու յիշատակը փրկուած է ուրեմն։ Կրնանք «խօսիլ» իրենց հետ, «լսել» զիրենք՝ իրենց տպագիր գործերուն ճամբով։
Եկէ՛ք թակենք անոնց դուռը զատ-զատ։

Ա) «ՍՏՈՒԵՐՆԵՐ» (Գեղանի Էթիեմեզեանի)

Իմացայ, թէ այս փոքրածաւալ գիրքը ունեցած է երկու անջատ տպագրութիւն. մին՝ Երեւան, հեղինակուհիին մահէն տարի մը առաջ, միւսը՝ Պէյրութ, 2022-ին (տպ. Զաւէն եւ որդիք)։
Ընտանեկան յիշատակարան մըն է այս։

Գեղանին (ծն.1944) ունեցեր է երեք եղբայր եւ երկու քոյր։ Բոլորն ալ այս աշխարհէն մեկներ են իրմէ առաջ…։ Գիրքին մէջ կը խօսի անոնց մասին, կը բնութագրէ զանոնք մէկ առ մէկ, սեղմ, ստուերային պատկերագծումներով։ Կարծէք ընտանեկան ալպիւմ մը կը բանայ ու հոն տեղադրուած սեւ-ճերմակ լուսանկարները հերթով կը ցուցադրէ մեզի, այնտեղ արձանացած իւրաքանչիւր դէմքի մասին անպայման պատմելիք բան մը գտնելով…։
Անմոռանալի յուշեր ունի Հալէպէն, ուր անցած է իր մանկութիւնն ու պատանեկութիւնը։ Շրջանաւարտ եղեր է Քարէն Եփփէ Ազգ. Ճեմարանէն, 1965-ին։

Օ՜, ինչե՜ր կը յիշէ Նոր Գիւղի փողոցներէն, տուներէն, մարդոց առօրեայ կենցաղէն։ Հանրային բաղնիքներու մէջ առնուած լոգանքը, զորօրինակ, որքա՜ն տպաւորեր է մանուկի իր հոգին. «…Ճամբայ իյնալ մեծ ծրարներով։ Հագուստ, կարպետ, օճառներ, ցամքոցներ եւ մանաւանդ նարինջ ու պանիր՝ անհրաժեշտ մանրամասնութիւններն էին։
Ժամեր կը տեւէր մեր լոգանքը։ Քանի մը անգամ կը լոգցնէին մեզ, որովհետեւ բաղնիքին խոնաւ, ջրաշոգիով յագեցած կիսամութ անցքերուն մէջ, կաւի, օճառի ջուրերու հոսքին մէջ իյնալով՝ քանի մը անգամ լուացուելու կարիքը կը ստեղծէինք։ Տօնակատարութիւնը կ’ամբողջանար բաղնիքի մուտքի ՛՛սետիր՛՛-ներուն վրայ, հագուստները հագնելէ ետք, նարինջի ու պանիր-հացի հիւրասիրութեամբ»…։

Նոյնքան երանաւէտ զգացումներով կը յիշէ իր մօրեղբօր բակով տունը, «անցանկապատ, լեռան գլուխը, քանի մը սենեակներով», շուրջը՝ խնձորենիներ, վարդի թուփեր, ռեհան ու մեղրածաղիկ…։ Իսկ այդ տան տանիքը քնանալու փորձառութիւնը՝ ամռան արձակուրդի գիշերներուն, աստեղազարդ բաց երկնքին տակ, տարեկից փոքրահասակ երկու զարմիկներուն հետ կողք-կողքի, երջանկութենէն աւելի՛ բան մը եղած է իրեն համար։ «Աստղերն ու մօտակայ ծառերուն բոյրը հեքիաթային մթնոլորտ մը կը ստեղծէին, ու ես՝ հեքիաթասացս, երբեմն չէի անդրադառնար որ արդէն մշիկ-մշիկ քունի են անցած մօրեղբօրս աղջիկները…»։

Նախակրթարանի տարիներէն ան կը յիշէ կարգ մը ուսուցիչ-ուսուցչուհիներ։ Առաջինը՝ օրդ. Սիրանոյշը, «որ մարմնացումն էր այդ օրերու մանկավարժական արմատացած սկզբունքներուն։ Մէկ թեւը մնայուն անշարժ էր, իսկ մատները՝ միշտ ձեռնոցի մը մէջ պահպանուած։ Միւս ձեռքը ամբարած էր արտակարգ ուժականութիւն մը։ Կը դասաւանդէր աշխարհագրութիւն» (հեղինակուհին թէեւ մականուն չի տար, բայց ակնյայտ է որ խօսքը կը վերաբերի Հալէպի Կրթասիրաց աղջկանց վարժարանի երբեմնի ուսուցչուհի օրդ. Սիրանոյշ Էլէյճեանին)։ Նոյն դպրոցէն կը մտաբերէ Պետրոս խոճան (Տէր Պետրոսեան), երգի ուսուցիչը, «հաստ ապակիներով իր ակնոցով ու մանաւանդ՝ իր կաղ ոտքով»։

Յետոյ կը յիշէ Արմէն Անոյշը, որ Հայկազեան վարժարանի տնօրէնն էր ու նաեւ՝ հայոց պատմութեան ուսուցիչ եւ իր աւանդած դասանիւթի դասագրքին հեղինակը։ Կարճահասակ անձ մը՝ մեծ գլխարկով։ «Տնօրէնի հանգամա՞նքը, պատմելո՞ւ ոճը, թէ՞ դասագիրքին հեղինակ ըլլալը՝ ակնածանքի պարտաւորեցնող զգացողութիւնը կ’արթնցնէին ու շրթներէն կախուած՝ բառը բառին կը հետեւէի։ Առիթով մը, երբ իրմէ ետք դասը պատմելու հերթը ինծի հասաւ, նոյն ոգեւորութեամբ յաջողեցայ ներկայացնել պատմուածը։ Իր թելադրանքով՝ ընկերներս ծափահարեցին, ու դարձայ իր աստղը»։ Իսկ Ճեմարանի տարիներէն կը յիշէ հայերէնաւանդ երկարամեայ ուսուցիչ Մկրտիչ Մկրտիչեանը, որ «մեր շարադրութեան իւրաքանչիւր բառը կը մաղէր ու իր սուր քննադատութեամբ կը ձեւաւորէր մեզ՝ բառերը ընդունելու իբրեւ գանձ եւ աշխարհ»։ Կը պատմէ որ անգամ մը իր շարադրական պարտականութեան մէջ մէկու մը հասցէին գործածեր էր «որձեւէգ» բառը եւ ատով՝ պատճառ դարձեր էր որ պր. Մկրտիչեան գայթակղի։«Այս բառը քու գլուխէդ վե՜ր է»,_ յանդիմաներ էր զինք ուսուցիչը…։

Գեղանիին կեանքը հուն եւ ճակատագիր կը փոխէ 1965-ին, երբ ան Հալէպէն կը փոխադրուի Պէյրութ, բարձրագոյն ուսման նպատակով։ Հոս, նոյն տարին, «ժամանակաւոր» կերպով ուսուցչական պաշտօնի կը կոչուի Ազգ. Նուպարեան վարժարանէն ներս։ Ու երեւակայե՜լ, որ այդ «ժամանակաւոր» պաշտօնը պիտի երկարէր ամբողջ կեանքի մը վրայ՝ լման 55 տարի…։ Արդարեւ, 24 տարի Նուպարեանի մէջ գործելէ ետք (13 տարին՝ իբրեւ տնօրէնուհի), 1989-էն սկսեալ ալ՝ լման քառորդ դար կը վարէ տնօրէնութիւնը Ազգ. Աբգարեան երկրդ. վարժարանին։

Արդի՞ւնքը։ Օր մըն ալ առաջնորդարան կը կանչուի ու «փափկանկատութեան ամբողջական բացակայութեամբ եւ առանց նախաբանի» իրեն կը հաղորդուի, թէ «յառաջիկայ տարի պիտի դադրիք աշխատանքէ»…։ Իջած էր վարագոյրը…

Իր կէս դարու կրթանուէր կեանքէ՛ն ալ դրուագներ պատմած է Գեղանին։ Զորօրինակ, յիշած է հայոց պատմութեան ուսուցիչ պր. Արտաշէսը (Տէր Գէորգեան), որ «Թիրօ թաղին մէկ անկիւնը գետնայարկի մը մէջ կ’ապրէր։ …Գիրքերով ծանրաբեռնուած սենեակ-տունը մահճակալի մը տեղը հազիւ ունէր։ Խոնաւութիւնը, առողջապահական պայմաններու բացակայութիւնը ինչպէ՞ս կը բաւարարէին իր շնչելու պահանջը, կը հարցնէի ինքզինքիս, երբ կ’այցելէի իրեն»։

Հապա՞ Նուպարեան վարժարանի երկարամեայ մանկապարտիզպանուհի օրդ. Ծաղիկը։ Ա՜հ, որքա՛ն խնայասէր եղեր էր ան։ «Ձեռային աշխատանքներու ամենամանր մնացորդները բծախնդրութեամբ կը պահէր։ Ազգին դրամն էր։ Պէտք չէր վատնել»։ Անո՛ր ալ մայրամուտը տխուր պիտի ըլլար։ Ծանօթները զինք տեղաւորեր էին ծերանոց, կիսախելագար պառաւներու դրացնութեամբ…։ «Տո՛ւնս տարէք զիս»,_ խնդրեր էր հէք ուսուցչուհին իր շուրջիններէն տեւաբար։ Ու օր մըն ալ՝ «մահացաւ լուռ ու մունջ եւ անտէր-անտիրական թաղուեցաւ»…։

(շար. 1)