Ինչպէ՞ս Երթալ Հոն, Ուր Շատեր Այլեւս Չկան․ Յարութիւն Պէրպէրեան

Առաջին մեկնումիս, բնականաբար,

քաղաքը չէր միայն,

որ զիս կը շահագրգռէր,

հոն էին բոլորը, որոնք քաղաքն էին:

Հոն էր Յովհաննէսը, իր բանաստեղծութեամբ,

երգիծանքով եւ սրամտութեամբ.

ինչ որ հեգնական ժպիտ կար դէմքին

այդ համատարած անհեթեթին դէմ:

Հրանտը ազնուական, տէրը արձակի,

որ Ռազմիկին հետ եկած Ամերիկա,

հետաքրքրուած չէր արտաքին աշխարհով,

կը փորձէր իրաւ Սփիւռքը ճանչնալ:

Աղասին իւրօրինակ, որ այդ տաքին,

հագին ռոպ տը շամպր միայն,

քեզի սառն ձմերուկ կը հրամցնէր

եւ թերեւս միակ լաւատես կերպարն էր

այդ համատարած ճնշուածութեան մէջ:

Մարտիրոսեանը Արմէն,

որ չես գիտեր՝ ե՞րբ արթուն էր, երբ կէս-գինով,

Զօրայրը հրաշալի, որուն հետ կարծես

կը շարունակուի զրոյցը

Արցախի, «Մեռնող-Յառնող»ի, «Միջնաշէն»ի մասին,

դեռ Յակոբը Յակոբեան,

որ չէր յոգներ պաստառները ցոյց տալէ,

եւ գեղեցիկ, առանձին մարդոց

մեր բնաշխարհը, պարզ գոյներով խտացուցած էր:

Յակոբին, Հրանտին ու Զօրայրին պէս,

Ռուբէնին եւս, դուն անձնապէս

Մոնթրէալի քու տանդ մէջ հանդիպած,

հիւրասիրած, մտերմացած,

եւ զրուցած էիր «Ամենատաք երկիր»էն,

«Որդան կարմիր»էն …

Իսկ Գարեգին վեհափառը,

արտասահմանեան իր հովուական այցելութեան,

պնդած էր որ Հայաստան մեկնումիդ

իրեն հանդիպիս.

ուխտաւորի պէս գացիր Էջմիածին՝

ինքը չկար, շիրիմը կար:

Եւ իսկապէս շատ չեմ ուզեր խոր պրպտել,

ո՞վ յիշեցի եւ ո՞վ մոռցայ:

Բախտաւոր էի, որ կրցած էի Երեւանէն դուրս,

կտրել Ջաւախքէն մինչեւ Կիւմրի եւ Զանգեզուր,

աշխարհը Արցախ:

Ինչպէ՞ս երթալ հոն,

ուր այս սիրելի անձերն ինձ համար,

այլեւս չկան,

մասնաւորաբա՛ր, արիւնով շահուած,

լոյս Շուշին չկայ: